Historia

Niemiecki psycholog William Stern sformułował podstawową definicję IQ w 1912 r., gdy określił iloraz inteligencji jako współczynnik między szacowanym "wiekiem umysłowym" a "rzeczywistym wiekiem kalendarzowym".

Dla przykładu, jeśli dziesięcioletni chłopiec ma możliwości intelektualne trzynastolatka, jego IQ wynosi 130 (100 x 13/10).

Podczas testów wykorzystywane są zadania, podzielone na grupy wiekowe według osób, które przeciętnie są w stanie je wykonać. Wiek umysłowy jest wówczas ustalany na podstawie najbardziej skomplikowanych zadań, jakie testowana osoba jest w stanie odpowiednio wykonać.

Iloraz inteligencji w granicach 90 do 110 jest uznawany za średnią.

Równanie Sterna ma jednak sens tylko w odniesieniu do dzieci; w stosunku do dorosłych stosowany jest miernik pochodny, znany jako iloraz inteligencji dewiacyjny, stanowiący porównanie możliwości umysłowych osoby badanej ze średnim poziomem populacji. Około 50% populacji ma średnią wartość IQ (to jest 90 - 110). Tylko 13% populacji mieści się w przedziale od 110 do 139, zaś 1,5% mieszkańców Ziemi zalicza się do geniuszy. Niska inteligencja charakteryzuje się zakresem 80 - 89. Wyniki poniżej 70 oznaczają w kolejności malejącej kretynizm, idiotyzm i imbecylizm. Kretynów można uczyć i trenować; idiotów można trenować, zaś imbecyli nie da się ani uczyć, ani trenować. Fakt posiadania określonego poziomu inteligencji nie musi jednak odgrywać znaczącej roli w życiu. Dla przykładu, robotnik może mieć iloraz inteligencji powyżej 125.

Pomiary IQ rozwinęły się z biegiem lat, a jednym z najdokładniejszych testów IQ jest właśnie ten, który właśnie Ci przedstawiliśmy. Ponieważ jednak niektóre rzeczy nie zmieniły się przez wszystkie te lata, niech Cię nie zdziwi pytanie o wiek w trakcie testu. Ma to na celu jedynie uzyskanie możliwie jak najdokładniejszych wyników. Powodzenia!